Przyjmuje się, że Cesarska Marynarka Wojenna Japonii (ang. Imperial Japanese Navy, w skrócie IJN, jap. Nippon Kaigun) została sformowana w 1869 roku, czyli w epoce Meiji, a od ok. 1920 r. była trzecią potęgą morską świata. Formalnie została rozwiązana w 1947 roku. Marynarka ta, opromieniona sporymi sukcesami odniesionymi w wojnie z Rosją z lat 1904-1905, w okresie międzywojennym (1919-1939) intensywnie się rozwijała, zwłaszcza w latach 30. XX wieku, wprowadzając do służby wiele świetnych klas okrętów – by wspomnieć chociażby fenomenalne jak na swój czas niszczyciele typu Fubuki czy projekt pancerników typy Yamato – ale też bardzo udane bronie morskie. Mowa tu zwłaszcza o słynnej „długiej lancy”, czyli torpedzie Type 93 kal. 610 mm, która swoimi osiągami deklasowała analogiczne konstrukcje zachodnie. Z powodzeniem rozwijano też awiację morską. Można przyjąć, że tylko w latach 1937-1941 do służby w IJN weszły okręty o łącznej wyporności blisko 350.000 ton standardowych! Co więcej, ludzie służący na tych często bardzo wartościowych okrętach, byli poddani reżimowi żelaznej wręcz dyscypliny, ale też (zwłaszcza w przypadku oficerów) posiadali staranne i świetne wyszkolenie. Przyjmuje się na przykład, że japońscy oficerowie marynarki byli nieprzeciętnymi nawigatorami, niezłymi taktykami i generalnie stanowili bardzo wymagających przeciwników, co potwierdziły pierwsze miesiące wojny na Pacyfiku. W Japonii, do dzisiaj, za najwybitniejszego z owych oficerów, uznaje się admirała Isoroku Yamamoto, który odpowiadał za opracowanie planów ataku na Pearl Harbor (1941) oraz pierwszych miesięcy wojny na Oceanie Spokojnym. Jednak od 1942 r. i klęski poniesionej pod Midway, IJN zaczęła coraz wyraźniej ulegać przewadze ilościowej oraz technologicznej US Navy. Nie przywiązywała też wystarczającej wagi do rozwoju elektroniki pokładowej (zwłaszcza radarów) czy działań ZOP, co z czasem odbiło się na niej fatalnie.

Japońskie morskie siły powietrzne (ang. Imperial Japanese Navy Air Service – w skrócie IJANS, jap. Dai-Nippon Teikoku Kaigun Koku-tai) zostały sformowane już w 1910 roku, ale ich bardzo intensywny rozwój przypadł przede wszystkim na lata 20. i 30. XX wieku, a głównym orędownikiem ich rozwoju był admirał Isoroku Yamamoto. W chwili wybuchu wojny na Pacyfiku IJANS były w stanie wystawić w pierwszej linii ok. 1830 samolotów, w tym ok. 660 myśliwców, ok. 330 pokładowych samolotów bombowych i torpedowych, ok. 240 samolotów bombowych operujących z baz lądowych oraz ok. 520 wodnosamolotów. Do podstawowych typów maszyn należy zaliczyć między słynne myśliwce Mitsubishi A6M Zeke, ale też pokładowy bombowiec nurkujący Aichi D3A, pokładowy samolot torpedowy Nakajima B5N czy morski bombowiec Mitsubishi G4M. Podstawową jednostką organizacyjną lotnictwa pokładowego był grupa powietrzna (jap. kouktai, później Koku-sentai), która liczyła do 80-90 samolotów. Jednostką niższego szczebla był hikotai (odpowiednik dywizjonu) liczący od 9 do 16 maszyn. W chwili rozpoczęcia wojny na Pacyfiku japońscy lotnicy morscy byli świetnie wyszkoleni i często wyraźnie górowali w tej materii nad lotnikami alianckimi. Jednak niewłaściwy system szkolenia, sprawił, że wraz z rosnącymi stratami w toku wojny nie było kim tych świetnych lotników zastąpić. W efekcie czego w latach 1944-1945 japońscy piloci marynarki wyraźnie ustępowali umiejętnościami swym amerykańskim przeciwnikom.

Formalnie Cesarstwo Japonii przystąpiło do II wojny światowej w chwil ataku na Pearl Harbor w dniu 7 grudnia 1941 roku, ale Japonia już od 1937 r. prowadziła zakrojone na szeroką skalę działania zbrojne w Chinach. Japońskie wojska lądowe w owym czasie nosiły nazwę Cesarskiej Armii Japonii (ang. Imperial Japanese Army, jap. Dai-Nippon Teikoku Rikugun) i pod koniec 1941 r. liczyły 51 dywizji, które wraz z licznymi oddziałami wydzielonymi, miały siłę ok. 1,7 miliona ludzi. Tymi znacznymi siłami bojowymi dowodził japoński korpus oficerski, który w mniejszym lub większym stopniu utożsamiał się z tradycją samurajów, a za swój kodeks honorowy przyjął kodeks bushido. Owo utożsamienie się podkreślała także broń boczna, którą bardzo często stanowił shin gunto (wprowadzony w 1934 r.), czyli miecz/szabla nawiązująca kształtem i parametrami do samurajskiej katany. Warto dodać, że w sumie pojawiły się trzy typy tego miecza: Typ 94, Typ 95 oraz Typ 98. Dodajmy, że japoński oficer jako broń boczną stosował też często pistolet Nambu kal. 8 mm Typ A albo Typ 14. Bez wątpienia japoński korpus oficerski potrafił zaprowadzić w szeregach armii japońskiej żelazną, wręcz drakońską dyscyplinę oraz wpoić rekrutom niespotykany chyba w żadnej innej ówczesnej armii duch bojowy, graniczący z fanatyzmem. Na polu walki japońscy oficerowie wykazywali się też nie małą odwagą, często prowadząc swych podkomendnych w pierwszej linii do boju (np. dowódca garnizonu na Iwo-Jimie – gen. Kuribayashi), a w przypadku porażki popełniając rytualne seppuku – kolejne nawiązanie do tradycji samurajów. Taką drogą wybrał dowódca wojsk japońskich na Okinawie – gen. Ushijima. Z drugiej jednak strony często stosowali (zwłaszcza od przełomu lat 1942/1943) niezbyt rozważne rozwiązania taktyczne, poświęcając bez sensu swoich żołnierzy. Za przykład mogą tu posłużyć. tzw. szarże banzai (jap. banzai totsugeki).

PLASTIKOWY MODEL DO SKLEJANIA W ZMNIEJSZONEJ SKALI
 UWAGA!!!! TO NIE JEST ZABAWKA
 GOTOWY DO SKLEJANIA PRECYZYJNY ZESTAW Z PLASTIKU PRZEZNACZONY DLA MODELARZY
POWYŻEJ 14 ROKU ŻYCIA
 OBRAZKOWA INSTRUKCJA MONTAŻU ZNAJDUJE SIĘ WEWNĄTRZ OPAKOWANIA
 MODEL MOŻE RÓŻNIĆ SIĘ OD ILUSTRACJI NA PUDEŁKU